Crocodile Dundee

Vandaag moesten we al op tijd ons bed uit, omdat we een redelijke afstand af te leggen hadden en we ook nog 2 excursies onderweg gepland hadden staan.
Onderweg naar Manuel Antonio zijn we eerst gestopt voor een krokodillenexcursie over de Tarcoles rivier, dé krokodillenrivier van Costa Rica. Deze getijderivier vormt het grensgebied tussen de droge klimaatzones uit het noorden en de tropische nattere ecosystemen uit het zuiden. Dit zorgt voor een zeer rijke flora en fauna in dit gebied en vormt hiermee het laatste stuk overgangsbos op de Midden-Amerikaanse landengte. Omdat de waterstand vrij hoog was ivm de vele regenval van de laatste tijd was de kans wat kleiner om krokodillen te zien. Krokodillen zijn koudbloedig en liggen dus graag op de oever om wat op te warmen in de zon en er waren weinig oevers.
Toch hadden we al snel geluk! Er werden war krokodillen gespot en onze eigen Crocodile Dundee (het mannetje dat de excursie verzorgde) dreef de boot naar een kant en probeerde de krokodillen met stukken kip naar de kant te lokken. Hoewel wij erg enthousiast door de boot banjerden om een goede foto te schieten hadden wel de instructie gekregen om armen, handen en benen binnenboort te houden. Je kon wel zien dat de krokodillen vaker zo op de kant gelokt worden want ze kwamen meteen. Het leek wel voedertijd, maar het maakte het niet minder spectaculair. Wat een beesten! En wat klapt die bek met een geweld dicht als ie een stuk kip vangt.
Op een gegeven moment lagen en wel 3 of 4 krokodillen om de boot en dus ook om dat mannetje heen en was hij een klein beetje ingesloten op de kant. Hij hield ze allemaal goed in de gaten en pakte van de kleinere zn staart zodat deze niet makkelijk om kon draaien en klom behendig terug de boot in, waarna hij vrolijk vlak naast een krokodil zn voeten afspoelde in het water.
We vaarden verder en hebben ook weer verschillende vogelsoorten en leguanen gespot. Omdat krokodillen terretoriaal zijn, zijn ze vaak rond dezelfde plek terug te vinden en hebben ze namen gekregen. Zo hebben ze een Osama bin Laden, een Hugo Chaves en is er een naar een hele slechte oud-president van Cost Rica vernoemd. De allergrootste die hier rondzwemd is Mike Tyson. Hij is 70 jaar oud, is 5 meter lang en weegt wel 900 kg! Na een tijdje hadden we het geluk om kennismet hem te maken en met zn kleinere vriendinnetje. Wat een grot en log beest zeg...
De lunch was bij deze tour inbegrepen, maar omdat we nog een excursie gepland hadden wilde Willem snel door en had hij geregeld dat er bij terugkomst wel fruit en wat te drinken voor ons klaarstond en dat we sandwiches voor onderweg meekregen. Ik zeg goed geregeld!
We hadden nog een flinke rit zuidwaarts langs de pacifische kust. Onderweg zagen we mooie vergezichten over de Stille Oceaan en reden we langs Afrikaanse palolie-plantages. De komende 2 nachten overnachten we in de buurt van het stadje Quepos, gelegen op 6,5 km van het Nationaal Park Manuel Antonio. We werden bij dit park afgezet om daarna op eigen gelegenheid met openbaar vervoer of taxi naar de acco te gaan.
Het park is één van de populairste natuurparken in Costa Rica en staat bekend om zijn witte zandstranden en mooie tropisch regenwoud. Dit is vrijwel de enige plek waar nog doodshoofdaapjes voorkomen en die hebben we dan ook gezien, net als een luiaard die last had van mos in zn vacht omdat ie zó ontzettend langzaam is, capucijnaapjes, wasberen, goudhazen en wederom verschillende vogels en leguanen. De strandjes en het uitzichtpunt waren prachtig, het was alleen jammer dat het vanmiddag wat bewolkt was. Maaaaaar, we mogen niet klagen, want we hebben vandaag een keer helemaal geen regen gehad.
Om dat het een stijle gevaarlijke weg omhoog naar het hotel was zijn we lekker voor een paar centen met de bus naar de acco gegaan, waar we een heerlijk ruime kamer hebben op een soort vakantieparkje.
Tussen 4 en 7 konden we een gratis welkomscocktail gaan drinken en wij benne echte Hollanders, dus daar doen wij wel aan mee. We hebben heerlijk een duik in het zwembad genomen, met een Cuba Libre op de rand.
Daarna zijn we snel gaan douchen, want om 7 uur hadden we alweer afgesprokenom met de hele groep een hapje te gaan eten in het restaurant tegenover. Het eten was erg lekker en super gezellig. Na het eten heb ik mij over laten halen om nog ff een drankje te gaan drinken in het cafeetje bij het restaurant en Kar was zo moe dat die lekker ging slapen.
Het cafeetje bestond uit een echt oud vliegtuigje dat over was van een oude luchtmachtbasis van de CIA nadat die basis was opgedoekt en ze dat vliegtuig achtergelaten hadden. Een Amerikaan die in Costa Rica woonde had dat ding voor 1 dollar gekocht, helemaal uit elkaar gehaald en hier weer in elkaar gezet en een kroeg in gemaakt.
Omdat het kroegje vrij klein is en wij met een redelijke groep zijn was het súper gezellig. We hebben wat gedanst en Brigitte ging helemaal uit haar plaatje, geweldig! De "eentje dan" werd er toch nog eentje meer, maar om half 11 was het toch wel echt hoogste tijd om af te taaien... zo laat is het de hele week nog niet geweest... echt vet "stappen" joh ;)