DROOG tropisch woud?!?!

Vandaag gingen we de fantastische Buena Vista lodge weer verlaten. Toen ik wakker werd en even op Kar wachtte tot ik de badkamer in kon hoorde ik onze buurtjes Linda en Marcin buiten bezig. (de hutjes zaten per 2 gekoppeld) Wat bleek nou, ze hadden een gordeldier gezien, maar helaas was ie net zn holletje in gekropen, dus heb m net gemist. Marcin had m wel op film en t was een heel grappig gezicht hoe dat beest door het gras hupste.
Tot nu toe was het in de ochtend steeds schitterend zonnig weer, maar vanochtend was dat helaas andere koek. Nu moesten we ook nog met onze koffers best een eindje naar de receptie lopen over een behoorlijk glibberig pad. We hebben dus maar even het juiste moment afgewacht en toen het bijna droog was zijn we gaan lopen. Gisteravond had ik al steeds 2 vrij grote blauwe vogels met witte uiteinden aan de vleugels over het zien vliegen. Toen we richting receptie liepen zaten ze heel fotogeniek met zn 2 in de boom, maar toen ik mijn fototoestel wilde pakken kwam net de bus aangereden en jaagde ze weg... helaas... het was niet echt mijn fotodag vandaag.
Het ontbijt was vandaag iets minder uitgebreid dan gister en dat terwijl Michelle zo'n zin had in de lekkere wentelteefjes van gisteren, maar we hebben sowieso tot nu toe absoluut niet te klagen over het eten. Hoewel 1 ding wel bijzonder was... Het toetje bij het dinerbuffet eergister was een rijstepap met kaneel. Niks mis mee. Maar bij het diner kregen we ook steeds een sapje en het sapje van gister smaakte naar kaneel en had een bijzondere structuur. Toen Willem vroeg wat voor sapje het was werd er gezegd dat het rijst met passievrucht was en toen ging er een lampje branden! ;) Gisteravond was het toetje iets van courgette met kaneel, wat ik overigens niet geproefd heb, maar ik ben ook wel heel erg benieuwd naar het sapje van vanavond... maar dat gaan wij niet meemaken, want wij gingen weer op pad.
We moesten alleen nog even de rekening van het eten en drinken betalen waarbij we, zoals verwacht, een mazzeltje hadden aangezien de cocktails niet op de rekening stonden :D
Onderweg naar ons volgende overnachtingsadres in Puntarenas zijn we gestopt bij het Nationaal park 'Las Pailas' wat het spaanse woord is voor "kookpotten". In dit DROOG tropische woud op de flanken van de vulkaan Rincón de la Vieja is allerlei vulkanische activiteit, zoals fumarolen, pruttelende modder en kokendhete meertjes. De stank van rotte eieren, ofwel, zwavelgeur is kenmerkend en de rotsen en modder krijgen verschillende kleuren door alle vulkanische activiteit. Het is in dit park belangrijk om op het pad te blijven omdat je anders levend kan verbranden. Het pad was hier echter minder goed aangelegd en onderhouden dan in de andere parken die we tot nu toe bezocht hadden. Willem had de route daarom ook in 2 gedeeld. Het eerste deel kln sowieso iedereen meelopen en kwam ook langs de meeste plekken met vulkanische activteit. Wie zin had in het betere klim, klouter en glibberwerk kon het tweede deel ook meelopen. Een deen van de groep keerde terug en ik ben met een aantal mensen het tweede deel mee gaan lopen. Het begon meteen al goed toen we een ontzettend glibberig padje af moesten dalen waardoor de helft al bijna als een domino naar beneden gleed. Vervolgens moesten we 1 voor 1 over een boomstam naar de overkant van een riviertje balanseren. Net voor die boomstam was Peter nog uitgegleden waardoor hij op zn kont in de modder belandde. Gelukkig had hij zich niet heel erg zeer gedaan. Vervolgens kregen we wen ginantische stortbui over ons heen in dit DROOG tropische woud... die naam zei in dit geval dus niet veel en wij vonden het toch meer op een tropisch REGENwoud lijken...
Het pad dat door de modder, over rotsen en boomstronken en door kleine waterstroompjes liep was inmiddels zelf een riviertje geworden, wat het allemaal nóg net wat avontuurlijker maakte. Van de omgevimg hebben we uiteindelijk niet veel gezien, aangezien we meer naar onze voeten keken dan naar wat anders, maar toch had het wel wat. De keren dat we van onder onze poncho opkeken hebben we nog een mooie waterval en een aantal indrukwekkende wurgbomen gezien. Dit proces begint met een bromelia die op een andere levende boom begint te groeien en hierbij zn wortels laat zakken. Deze wortels worden in de loop van de tijd lianen die langzaam de andere boom omsluiten en m letterlijk "wurgen". De oorspronkelijke boom sterft en brokkelt van binnenuit af waardoor er een holle boom ontstaat. Dit proces duurt tientallen jaren en zorgt voor een indrukwekkend gigantische holle boom.
Op een gegeven moment moesten we weer over een smal stijl paadje naar beneden en Brigitte wilde zich aan een boompje vasthouden om er voorbij te gaan, dit boompje zat alleen niet goed vastgeworteld in de grond en ze trok zo het heleboompje uit de grond! Gelukkig kon ze wel staande blijven en waren we weerveen lachmomentje rijker.
Toen we bijna bij het einde waren... je raadt het al... begon de zon weer te schijnen... We kwamen als verzopen katjes het bos uitgelopen en vonden nadat we de poncho's in de zon te drogen hadden gehangen en we de ergste modder va onze benen hadden gepoetst, dat we wel een ijsje verdiend hadden.
Vervolgens gingen we met t busje weer verder richting Liberia, waar wij even konden, pinnen, lunchen en boodschappen doen, terwijl Willem en de buschauffeur Cor en Henriëtte op gingen halen im weer bij de groep aan te sluiten. Hoewel hij nog wel moe is, voelt hij zich een stuk beter, maar is nog wel een heel stuk kwijt. Hij weet bijvoorbeeld niet meer dat hij nog bij de waterval gezwommen heeft. Hij heeft de foto's gezien, maar het komt niet bij hem terug. Hij moet nog rustig aan doen en veel (sportdrankjes) drinken, maar hij kan iig weer mee verder. Het eerste ziekenhuis was blijkbaar wel een hel. Het was er vies, er werd bloedgeprikt zonder handschoenen ze spraken geen woord Engels. Het was blijkbaar zo erg dat andere patiënten het e.e.a. voor hen vertaald hadden. Gelukkig hadden ze over het tweede ziekenhuis een veel beter gevoel.
Toen we dus weer compleet waren moesten we nog 2,5 uur kachelen tot de eindbestemming van vandaag. Het Alamar hotel ligt aan de Paseo de las Turistas, een wandelpromenade langs het lange stadsstrand aan de pacifische kust.
Om 6 uur werden we alweer in de bar van het hotel verwacht om het geplande feestje van 2 dagen geleden voor ons pas getrouwde stel Linda & Marcin en de jarige Jessica alsnog met de héle groep in te halen.
Willem had een echte piñata en wat Costaricaanse hapjes geregeld. Eerst moest Linda een paar keer op de piñata losgaan en toen Marcin het afmaakte vlogen de snoepjes door de hele zaak. Daarna hebben we lekker wat geborreld. Het was happyhour, wat betekende dat de cocktails die normaal 10 dollar zijn, nu 5 dollar zouden zijn, maar Willem had nog wat verder onderhandeld en nu waren de cocktails het komende uur 2 voor 6 dollar. Wij echte Hollanders hebben daar uiteraard lekker van genoten, zodat we vanavond misschien wel een keer goed doorslapen... ;)
Ondertussen werd het ook wel weer tijd om een hapje te eten. De bedeining is hier niet bijster snel en niet erg efficiënt, maar blijkbaar hebben ze ook niet veel ervaring met zulke "grote" groepen toeristen. Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen.
Nu lekker naar bedje toe en morgen een keer niet hiken, maar heerlijk chillen op een bounty-eiland! Hopenlijk wil de zon een beetje meewerken...