hop hop hop, paardje in galop

We overnachten deze 2 dagen in Rincón de la Vieja. (Waarbenjij.nu kent deze plaats alleen niet, dus vandaar Liberia als bestemming omdat dit de dichtstbijzijnde grote plaats is...;))
Rincón de la Vieja betekent letterlijk 'Hoek van de oude vrouw'. Dit prachtige vulkanisch gebied is vernoemd naar de legende van een inheemse Chorotega dochter wiens vader haar geliefde in de krater van de vulkaan wierp. Al treurend om haar geliefde trok zij zich terug op de vulkaantop, waar zij haar leven dolrbracht als kluizenaar. Mensen kwamen haar opzoeken, omdat zij over helende krachten zou beschikken. Om mensen te genezen gebruikte de oude vrouw de vulkanische modder, warmwaterbronnen en kruidenextracten uit dit gebied.
Omdat er zoveel leuke dingen te doen waren in dit gebied hadden we een druk programma aan excursies vandaag.
Na het ontbijt vertrokken we met de hele groep op 5 na, om 8 uur voor een paardrijtocht. Voordat we vetrokken kregen we van Willem eerst een update over de toestand van Cor. Er zijn de hele nacht allerlei onderzoeken bij hem uitgevoerd en hij voelt zich nu een stuk beter. Waarschijnlijk heeft hij toch wel iets van een soort toeval gehad, dat in Nederland verder onderzocht moet worden, maar hij heeft voor nu medicijnen meegekregen en is ontslagen uit het ziekenhuis. Omdat het hele circus uiteraard nogal indruk heeft gemaakt en Cor en Henriëtte hier erg mle van waren verblijven ze voor 2 nachten in het Hilton hotel in Liberia en pikken wij ze morgen op om weer aan te sluiten bij de groep.
Toen vetrokken we met zn allen naar de paardjes en nadat we een helmpje hadden uitgezocht kregen we allemaal een paard toegewezen. De naam van mijn paard heb ik helaas niet kunnen onthouden, maar het was een lief en mak beestje, dat graag een beetje achteraan hobbelde en goed reageerde op de teugels. Die van Kar was wat opstandiger en had duidelijk een eigen willetje. Willem had gezegd dat het een tochtje voor beginners was. Je kon gewoon gaan zitten, genieten van de omgeving en foto's maken. Wij (inclusief de mensen die ervaring hebben met paarden) deelden echter een andere mening. Het was een mooie tocht, maar het waren erg stijle kiezelpaadjes omhoog en omlaag. Daar kwam bij dat we met een grote groep waren en de begeleiders de paarden regelmatig behoorlijk opdreven. Toen de paarden eenmaal hun natuurlijke rangorde hadden gevonden (wat ff duurde...) ging het allemaal een stuk beter en verliep de tocht redelijk soepel. Het paard van Peter besloot echter op een gegeven moment een alternatieve route door esn hoger gelegen stuk gras te nemen, dus die moest even gered en terug naar de groep gebracht worden.
De tocht liep o.a. langs 3 watervallen waar we steeds even af zouden stappen omdat we dan een stuk moesten lopen tot aan de watervallen. Toen ik bij de eerste afsteeg dacht ik dat ik zelf door mn hoeven zakte. Mn knieën deden zo ontzettend pijn dat ik twijfelde of het ooit nog goed zou komen. Om bij de waterval te komen moesten we ook weer een bergje trappen af, maar na een tijdje ging het weer steeds een beetje beter. De eerste waterval was mooi om te zien, maar het bleek een zwavelpoel te zij met de ontzettende stank van rotte eieren. Juch!
Toen we bij waterval 2 aankwamen ging het paardvan Jessica er vandoor en had zo'n mannetje mijn paard gepakt om die andere weer terug te halen. Ze waren echter niet op tijd terug toen we weer gingen vetrekken, dus kreeg ik tijdelijk een paard van 1 van die drijvers. Deze had duidelijk wat meer pit, dus ik was blij dat ik op een gegeven moment mn "eigen" paard weer terugkreeg. Het beestje was wel helemaal bezweet en liep behoorlijk te hijgen. Het was gewoon zielig.
De derde waterval was wel de mooiste. Hier begon het alleen wel weer te regenen, maar we waren er belukkig bijna. Hoewel we veel regen hebben, mogen we alsnog niet klagen over de momenten waarop het tot nu toe is gevallen.
Ons eindpunt was een natuurlijke spa, een thermaalbad uit het verhaal van de oude vrouw. In deze spa kun je dus ook het aloude Chorotega ritueel ondergaan en dat hebben we uiteraard ook gedaan. Als eerste moest je een tijdje in een sauna gaan zitten om je vervolgens in te smeren met vulkanische modder. Dit moest je op laten drogen (wat een beetje lastig gaat als het regent...) en daarna afspuiten met heel koud water. Daarna moest je van het ene naar het andere thermaalbad wat steeds een beetje warmer werd. Of het helende krachten heeft weet ik niet zeker, maar je krijgt er iig wel een lekker zacht huidje van. Toen iknet mn camera wilde gaan halen was het helaas wel gestopt met normaal/zachtjes regenen, maar begon het echt onwijs te plensen. Het was toch bijna tijd om eruit te komen, want er zou alweer een lunchbuffetje voor ons klaarstaan. Ik stond op het punt om mn bikini in te ruilen voor mn ondergoed toen ik mij bedacht dat mn kleren toch al nat waren van het zweet en de regen dke we eerder hadden gehad, het nu waarschijnlijk weer nat zou worden en we vanmiddag weer de bikini aan moesten voor de waterglijbaan. Ik heb mn bikini dus maar gewoon aangehouden en mn ranzige kleren er overheen aangetrokken. Achteraf bleek dat ik niet de enige was met die gedachte, dus ik zat niet alleen in een natte outfit.
Na de luncn werden we met een trekker met een aanhanger terug naar de acco gebracht en konden wij met een mannetje of 10 meteen door naar de waterglijbaan. Omdat het best wel koud was en het er wel spannend uitzag hebben we er even over getwijfeld of we het wel zouden doen, maar we zijn bikkels en we hebben het toch gedaan. En ik was blij toe, want het was echt super tof! Je ging in een rubber band een 400 meter lange waterglijbaan af van rivier- en regen water. Aangezien het net onwijs geregend had ging dat ding natuurlijk super hard. Om de badkleding (en je billen) te beschermen moesten de dames allemaal een leren luier aan wat absoluut geen gezicht was, maar wel erg lachwekkend. We moesten wel eerst het hele eind omhoog lopen, dus met de 3 keer dat we eraf gegaan zijn (en dus ook omhoog gelopen) vonden Kar en ik dat we daarna wel wat chocolade verdiend hadden.
Toen we aankwamen bij ons huisje begon het net een beetje op te klaren. Dat kwam mooi uit, want we hadden met een groot deel van de groep om 5 uur afgesproken in de sunsetbar voor een drankje en hopenlijk een mooie zonsondergang. We hebben ons gedoucht en geprobeerd de regen-, zweet- en paardenstank uit onze kleren te wassen. Nu maar hopen dat de spullen morgen een beetje droog zijn...
Helaas was er om 5 uur weinig sunset te aanschouwen, aangezien we compleet in wolken gehuld waren. Later trok het wel weer een beetje op en konden we wel genieten van prachtige luchten. De bediening was ontzettend traag en het duurde ff voordat er wat sfeer gemaakt werd, maar de sfeer omderling was goed en de cocktails waren lekker. Er stonden alleen geen prijzen op de kaart, dus ik ben benieuwd wat we morgen bij uitchecken moeten afrekeken. Maaaarrr... wie weet hebben we geluk, want het bonnetje voor de cocktails hebben ze niet af laten tekenen, dus ben benieuwd of die op de rekening staan ;)
Om 7 uur konden we weer aanschuiven voor het dinerbuffet en om 8 uur had ik nog een uur durende full-body massage op de planning staan. De massagedame was blind, maar wist haar weg door het kamertje goed te vinden. De massage was lekker en niet duur, maar het is niet de lekkerste die ik ooit gehad heb. Ik vond het wat aan de groffe kant. Maar goed, hopenlijk helpt het wat tegen de spierpijn van deze drukke, maar fantastisch leuke dag.
Toen ik terugkwam in het restaurant zat de rest van de groep allemaal weer spelletjes te doen en er werd veel gelachen. Het ene deel was bezig met wie ben ik en het andere deel met een of ander Costaricaans kaartspel waarbij je bij sommige kaarten verschillende commando's moet uitvoeren. Echt een hylarisch zenuwenspel.
Om een uurtje of begon iedereen wel af te taaien aangezien we morgen weer op tijd vertrekken. Toen we terugkwamen op de kamer trok bij ons hetbtoilet niet meer door en toen ik keek bleek er iets in de stortbak los te zijn gegaan. Ik heb dus nog ff voor loodgieter gespeeld en toen deed ie het weer!