hoogtepunten en dieptepunten

Het diner in the treehouse gisteren was errug gezellig. Het restaurantje zag er echt uit als een boomhut en iedereen had er zin in. Uit de vele lekkere dingen die op de kaart stonden had ik gekozen voor de nacho's die goed smaakten. Ik had nog een heel klein gaatje en had toen samen met Annemiek en Nicole een onzettend verleidelijk toetje gespot op de dessertkaart.... zoals je bij vrouwen mag verwachten.... chocoladecake! Deze smaakte goddelijk maar parkeerde zich echt als een baksteen in mn maag waardoor ik blij was dat ik alleen maar naar de bus hoefde te rollen. We vonden het op zich nog wel gezellig om wat te drinken met zn allen, maar aangezien de hotelbar al gesloten was, is iedereen naar zn kamer gegaan en ik moet toegeven dat mn bed me toch ook alweer wel riep.
We hoeven er deze reis gelukkig steeds niet zo vroeg uit als op de rondreis in Indonesië, maar aangezien we onze koffer nog in moesten pakken etc hadden we de wekker maar een beetje op tijd gezet. Na het ontbijt moesten we om half 9 bij de bus verzamelen om op tijd te vertrekken.
We hebben met de hele groep een gezamelijke pot uitgelegd van waaruit Willem centraal wat fooien etc kan regelen voor algemene zaken die de hele groep aangaan of als we ergens met zn allen koffie drinken. In de hotels laten we als groep met 24 personen voor 2 nachten in principe steeds 40 dollar achter voor het hele hotel team. Deze keer hebben we echter maar de helft van dit bedrag achter gelaten omdat er bij 1 van de meiden wat raars was gebeurd. Ze stond in de douche en ineens zag ze dat ze werd begluurd door het badkamerraampje. Toen zij het zag was het gezicht wat ze zag ineens weg en hoorde ze een hek dichtslaan. Het rare aan het verhaal was dat het raampje vrij hoog zat en diegene dan zéker ergens op gestaan moet hebben en dat de mensen die de sleutel van dat hek hebben er op dat moment nog niet waren. De klacht is iig bij het hotel weggelegd en ze zouden het verder uitzoeken...
Er valt wel wat te vieren vandaag aangezien Jessica vandaag jarig is en deze reis voor Linda en Marcin hun huwelijksreis is. Voor Jessica hebben we in de bus uiteraard gezongen en voor later op de dag had Willem nog een verrassing in gedachte.
Vervolgens zijn we op pad gegaan en hadden we een rit van omgeveer 1,5 uur voor de boeg over voornamelijk hobbelwegen. De afstanden zeggen niet zoveel in Costa Rica. De kwaliteit van de wegen bepalen eerder hoe lang je erover doet om van A naar B te komen. Omdat met name Kar elke keer behoorlijk last heeft met het rijden, proberen we steeds zo ver mogelijk voorin te zitten en heeft ze bij de apotheek maar wat reistabletjes gekocht en gelukkig helpen de wel wat. Een ander nadeel van de hobbelwegen is dat ik mijn verslagjes niet in de bus getypt krijg en dit dusin de acco's "moet" doen, maar het voordeel daarvan is dat je wel lekker van de omgeving kan genieten ;)
Onze eerste bestemming van vandaag zijn de watervallen Viento Fresco. De wandelexcursie voerde ons langs indrukwekkende watervallen over het terrein van een klein Costa Ricaans familiebedrijfje. Om de 5 mooie watervallen die in het midden van het tropische bos liggen te bereiken moesten we flinke stukken steil omlaag en je kon zelf bepalen hoe ver je afdaalde. Wat je omlaag ging, moest je namelijk ook wel weer terug omhoog... De eerste waterval genaamd Serena River en de tweede die Hidden heet, waren beide al erg indrukwekkend en voor iedereen relatief goed te bereiken. Na complete fotosessies is iedereen mee afgedaald naar waterval nummer 3 die luistert naar de naam Rainbow. Dit was de hoogste van de 5 en hier kon ook gezwommen worden. Degenen die wilden konden eerst nog verder mee afdalen naar waterval nummer 4, the Slide. Dit was een flinke afdaling, maar zéker de moeite waard! Waterval nummer 5 heet the Rock, maar Willem vertelde dat deze de afdaling niet waard was en we hebben m een klein beetje vanaf nummer 4 kunnen bewonderen. Toen begon de tocht terug omhoog... In ons platte kikkerlandje vinden wij een viaduct al een hele klim, dus de ademhaling moest wel even omgeschakeld worden. Dit kostte me wel wat moeite, maar achteraf vond ik de afdaling langer duren dan de klim terug omhoog. Toen we terugkwamen bij nummer 3 stond de liefhebbers een heerlijk verfrissende duik te wachten en dat was toch wel een hele mooie ervaring als je eenmaal door de kou heen was. Er waren zelfs kleedhokjes, welliswaar erg gammel, maar je had iig de mogelijkheid om de natte badkleding uit te doen voordat je verder klimt. Helaas moest je dan wel weer je ontzettend stinkende, bezweette kleding terug aan, maarja... er zou toch nog wel wat zweet bijkomen, dus schone kleren hadden ook weinig zin gehad. Op het laatste stukje werden we nog begroet door een aantal brulapen, maar op een gegeven moment voelden ze zich wat bedreigd denk ik. Toen ze luid brullend steeds dichterbij kwamen, zijn we maar snel doorgelopen. Het laatste stukje werden we opgehaald met jeeps, zodat we dat stukje klimmen gematst werden. Op dat oent voelde Cor zich al niet helemaal goed, maar we dachten dat hij gewoon een beetje last had van de warmte en de inspanning en wat weinig gedronken had. Toen we terugkwamen kregen we een typisch Costa Ricaanse lunch voorgeschoteld met rijst, bonen, rauwkost en we konden kiezen uit kip, beef of vis. Cor voelde zich steeds slechter en was maar even buiten gaan zitten. Toen zn vrouw Henriëtte even bij hem ging kijken, viel hij flauw en toen hij weer bij kwam was hij heel erg in de war. Later moest hij ook nog overgeven en omdat hij in de war bleef besloten ze toch maar even om hem met een personen auto naar een artsenpost in het dorp te rijden. Gelukkig hebben we 2 Belgische verpleegstertjes, Els en Brigitte mee in de groep. Dit zijn echt schatjes van vrouwen en Els was voor de zekerheid ook maar even meegereden.
Wij werden vervolgens met de bus naar hetzelfde plaatsje gereden om af te wachten hoe het verder zou verlopen. Omdat we nog een behoorlijk stukje te kachelen hadden en er ook nog een koffie/supermarkt-stop gepland was, hadden we afgesproken dat nu maar vast te doen om later op de dag tijd te winnen. Uiteraard begon het in de mkddag weer flink te plensen en toen we met zn allen in het koffietentje zaten te wachten werd er vanalles verzonnen om ons bezig te houden. Wij hebben Rina en Ellen het toepen uitgelegd en hebben een potje zitten kaarten. Anderen hebben zich vermaakt met wat kletsen en op een gegeven moment zelfs spelletjes als hints en wie ben ik. Hieruit bleek wederom dat de sfeer in de groep erg goed en gezellig is.
Uiteindelijk bleek er toch wel wat twijfel over de toestand van Cor en zou hij worden overgebracht naar een groter ziekenhuis voor verder onderzoek. Hij was inmiddels redelijk opgeknapt, maar nog erg verward en hij wist niet goed waar hij was. Dit vwrtrouwden ze toch niet en vonden het nodig meer onderzoek te doen in het ziekenhuis van Liberia, omdat ze dat in Tilarán si pelweg niet konden. 1 geluk is, dat dat al wel een endje op weg is naar onze volgende bestemming, maar het is best wel schrikken en we duimen met zn allen op een goede afloop.
Wij gingen dus uiteindelijk een laar uur later dan gepland weer op pad en onze route liep voor een gedeelte over de Panamerican Highway, die van Alaska helemaal tot aan Chili loopt. Het valt mij sowieso op dat er in Costa Rica er veel van die grote Amerikaanse trucks rijden. Echt geweldige dingen om te zien, zo groot!
Onderweg zijn we nog wel heel even gestopt om wat Dollars te pinnen, omdat dat op onze eindbestemming niet kan en er weer wat uitgaven voor excursies etc op de planning staan...
De regen had inmiddels plaatsgemaakt voor een flinke lichtshow verderop. We hebben tot nu toe elke dag al wel omweer of iig weerlichten gehad. Dat hoort erbij hier!
Onze eindbestemming van vandaag, de Buena Vista Lodge in Rincón de Vieja, schijnt ook een sunset bar te hebben waar je een prachtige zonsondergang kan aanschouwen, maar helaas was het bij onze aankomst rond 7 uur al pikkedonker. Het is een vrij groot complex en het was in het donker ff zoeken om alle kamers te vinden. Het was een kwestie van koffer dumpen en snel naar het restaurant waar alweer een dinerbuffet klaarstond. Aangezien we nog geen tijd hadden gehad om te douchen zaten we daar echt als 1 grote zuur stinkende wolk te eten, maarja... het is niet anders! I.v.m. de afwezigheid van Cor en Henriëtte hebben we het geplande "feestje" nog maar even uitgesteld, maar we hebben nogmaals voor Jessica gezongen en er was een kleingheidje voor haar gekocht.
Inmiddels was bij ons beide die man met die hamer alweer langsgeweest en besloten we naar de kamer te gaan. We waren ook wel ontzettend toe aan een douche en we hebben zelfs maar even wat kledingstukken uitgewassen omdat deze toch écht niet bepaald fris meer roken.
We hebben hier helaas geen wifi op de kamer, dus morgen ff kijken of we kans zien om dit verhaal op internet te gooien ;)
Weltruste!!
(Ivm beperkte wifi zal het verslag van 10-09 ietsie later volgen ;))