Otter Trail

26 september (maandag)

Het ontbijt in deze lodge is altijd om 8 uur. Voor onze groep waren er gepocheerde eitjes gemaakt. Achteraf bleken de eitjes afgeteld en doordat een aantal er 2 opgegeten hadden, waren er ook een aantal mensen die niets meer hadden. Ik hoefde niet perse een eitje, maar voor degenen die wel alsnog een eitje wilden, werd er snel wat scrumbled egg gemaakt. De vrouw die deze lodge runt, bedoelt alles heel goed wat ze doet, maar wil het allemaal een beetje te perfect op een hotel laten lijken en met de schelle stem die ze heeft wordt ze hierdoor een beetje een feeks die je liever niet tegenkomt op de vroege ochtend. 
 Naast de water problemen die ze hier hebben, waren er nog wat andere puntjes waar we rekening mee moesten houden. Omdat we met zo'n grote groep waren, was het niet verstandig om allemaal tegelijk in de douche te stappen. De geiser trekt zoveel stroom, dat we dan weleens zonder stroom konden komen te zitten. In de praktijk is dat niet echt werkbaar als je zo'n vol programma hebt dat je steeds maar een half uurtje hebt om je even snel op te frissen, maar gelukkig is het allemaal goed gegaan. Een probleem is de luchtvochtigheid. Het had echt geen zin om zelf kleren te gaan wassen, want het werd gewoon echt niet droog. Dat was ook wel te merken, want alles werd klam en ze hadden behoorlijk last van schimmel op sommige plekken. 
Omdat er toch wel behoefte was om kleding te laten wassen kregen we allemaal een zak om klaar te maken voor de wasserette. Dit hebben we snel gedropt, nog wat geld gehaald en we waren weer onderweg!
In de ochtend gingen we naar Plettenberg Bay, wat tegenwoordig het meest geliefde vakantieoord aan de Tuinroute is. We hebben hier een uurtje mogen genieten van het prachtige zandstrand aan de warme Indische Oceaan. We hebben wat mooie foto's gemaakt en schelpjes gezocht. Als we wat meer tijd hadden en het wat minder hard waaide hadden we misschien wel kunnen zwemmen in het zonnetje, maar helaas, we moesten alweer op weg.
De volgende bestemming was het Tsitsikamma National Park, wat sinds 1964 een beschermd gebied is. Het park beslaat een kuststrook van 80 km en reikt tot 5,5 km in zee. De kust is steil, zodat er geen banken zijn om de branding af te remmen. De zee is hier dan ook bijna altijd wild, wat mooie plaatjes oplevert. Toen we aankwamen zat er een groepje klipdassies waar we leuke foto's van hebben gemaakt. 
Daarna moesten we onze laatste roadside lunch gaan voorbereiden. Er stonden deze keer hamburgers op het menu wat met deze wind nog best een uitdaging was om te bakken, maar het was gelukt!
Na de lunch zijn we op pad gegaan om een stuk van de Otter Trail te gaan lopen. Op basis van de wandelingen die we eerder hebben gedaan had Raymond ingeschat dat we niet heel erg ver zouden komen, maar als we het toch wilden proberen, gingen we dat gewoon doen. We hadden alleen niet meer voldoende tijd om helemaal tot aan de waterval te gaan zoals het in het programma staat. De Otter Trail is het oudste en beroemdste wandelpad van Zuid-Afrika, dat van de Storms River tot aan de Groot River loopt. De totale route is 41 km lang waar je 5 dagen voor moet uittrekken en is vernoemd naar de hier veel voorkomende visotter. Omdat deze dieren met name 's nachts actief zijn, hebben we ze helaas niet gezien, maar wel ontzettend genoten van het landschap. Het begin van de route die wij gelopen hebben ging allemaal prima. Het was een goed begaanbaar wandelpad en ik vroeg me een beetje af waarom je zo lang doet over een afstand van 41 km. Dit werd me al snel duidelijk. Het wandelpad hield op en we moesten verder over de rotsen. Het was soms even puzzelen hoe je de route het beste kon nemen, maar het was wel heel gaaf om te doen. Ik vond het wel heel jammer dat we niet de hele geplande route hebben kunnen doen, maar de 1,6 km die we hebben gedaan heeft ons een kleine 3 kwartier de tijd gekost en we moesten ook dezelfde route weer terug. Omdat het vloed begon te worden, was het het water alweer wat gestegen en toen ik mij verstapte had ik 2 natte voeten. Gelukkig had ik een waterdichte schoenen en een sneldrogende broek aan...
We moesten uiteindelijk behoorlijk vaart maken met de groene ferari om nog op tijd te zijn voor de bungeejump van Alex en David. Vanaf de 460 meter lange Bloukransbrug, over de 216 meter diepe kloof van de Bloukrans River is het mogelijk om de hoogste bungeejump ter wereld te maken. No way dat ik dat ooit zou doen, maar we hadden toch 2 helden in de groep. We waren ietsje te laat, maar ze mochten toch nog gaan. Wij hebben staan kijken terwijl zij de longen uit hun lijf hebben geschreeuwd. Onze 2 helden van de dag.
Het was wederom een drukke dag geweest en vanavond zouden we aan de waterfront uit eten gaan. Het was eigenlijk de planning om hier naartoe te lopen, maar op verzoek van een deel van de groep zijn we uiteindelijk met Molly het centrum in gegaan. Het nadeel voor Raymond hieraan was dat ie geen drankje kon drinken, maar na de foto's van gisteren gezien te hebben vond ie dat niet zo erg. 
Er waren voor ons 2 tafels gereserveerd in het restaurant JJ's. De laatste paar dagen is er steeds duidelijker een splitsing ontstaan tussen de wat oudere en wat jongere deelnemers in de groep en zo zaten we ook verdeeld in het restaurant waar we heerlijk gegeten hebben. Omdat we iedereen apart af wilde rekenen was het wat lastig met het opnemen van de bestelling, maar uiteindelijk is alles goed gekomen. Barry en ik hadden allebei hetzelfde besteld. Als voorgerecht hadden we carpacio van antilope, struisvogel en krokodil en als hoofdgerecht een vistrio met calamaris en 2 witvisjes. Bij mij kon er helaas geen toetje meet bij, maar Barry had ook nog een crêpe die bijna verzoop in de sinaasappelsaus. Tijdens het diner werden we nog getrakteerd op de zangkunsten van het personeel. Het klonk op zich best mooi voor 2 of 3 liedjes, maar ik had niet echt de behoefte om er de CD van te kopen.Voor het eten was ik nog vol leven en wilde ik na het eten nog wel een drankje doen, maar tijdens het eten sloeg de vermoeidheid weer toe en was iedereen weer blij om naar bed te kunnen.