Laatste uurtjes

1 oktober (zaterdag)

De laatste keer wakker worden in Zuid-Afrika...
Vannacht wederom heerlijk geslapen en ook weer een smakelijk ontbijt gehad. Bij het ontbijt hebben we afscheid genomen van Wolfgang, Andrea, Petra en Max. Petra heeft tijdens de rijs heel veel gefilmd en heeft gezegd dat ze voor iedereen een compilatie wil maken met de highlights van de reis. Het zal wel even duren, maar ik ben hier heel erg benieuwd naar!
Nadat we onze tassen beneden hebben gezet, zijn we samen met de andere Petra naar de bus gelopen op weg naar het V&A waterfront. Wij hadden 2 weken geleden in Dolfins Coast al kaartjes gereserveerd voor de excursie naar Robbeneiland, maar Petra was dit vergeten. We zijn daarom eerst naar het vertrekpunt gegaan om te kijken of Petra nog met ons mee kon, maar zoals verwacht was er geen plaats meer. Voor de Nelson Mandela   Gateway hebben we dan ook van haar maar afscheid genomen en waren we de laatste dag met 2 alleen op pad. 
Om 11 uur begon de ferry aan de half uur durende overtocht naar het eiland dat door 1 persoon wereldberoemd werd. Nelson Mandela bracht hier 18 van z'n in totaal 27 jaar durende gevangenschap door. Eind 1996 verlieten de laatste gevangen en bewakers het beruchte eiland, waarna het eiland door de Unesco tot werelderfgoed werd uitgeroepen en een symbool vormt van de vrijheid. 
In vroegere tijden werd het eiland door duizenden pinguïns en Kaapse pelsrobben bewoond waar het eiland z'n naam aan te danken heeft. Na een lange geschiedenis van gevangenis tot bevoorradingseiland en 'postkantoor' keerde men in 1961 weer terug naar het begin: Robbeneiland werd weer een gevangenis, ditmaal speciaal voor tegenstanders van de apartheid. De omstandigheden waren erbarmelijk en onmenselijk. Alle bewakers waren blank en er werd onderscheid gemaakt tussen zwarte en gekleurde gevangenen.
Toen we op het eiland aankwamen zijn we eerst in een bus het eiland rondgereden en heeft een gids e.e.a. vertelt over de gebouwen en geschiedenis van het eiland, wat erg indrukwekkend was. Omdat het hele gebied tot reservaat is uitgeroepen mochten we niet vrij over het eiland rondlopen, maar op deze manier krijg je ook veel meer informatie.
 In zijn autobiografie beschrijft Nelson Mandela het eiland als universiteit. Bij de kalksteengroeve waar Mandela en zijn medegevangenen moesten werken, werd stiekem onderwijs aan elkaar verricht waardoor sommige gevangenen met een universitair niveau het eiland hebben kunnen verlaten. Het werk in de kalksteengroeve heeft het gezichtsvermogen en de traanbuizen van Nelson Mandela voorgoed beschadigd, waardoor hij niet meer in staat is om te huilen en fotografen geen flits mogen gebruiken. 
In februari 1996 kwamen de voormalige politieke gevangenen en latere leiders van Zuid-Afrika op het eiland bij elkaar. Allemaal pakten ze een steen op en legden deze voor de kalksteengroeve neer. Deze berg van alle kleuren en maten stenen ligt er nu nog steeds als statement van vergeving en omgang tussen alle mensen van de regenboog natie. 
Na de rondrit met de bus zijn we door een ex-gevangene door de gevangenis rondgeleid. De cellen waar ze 16 uur per dag doorbrachten waren slechts 2 vierkante meter groot en ze sliepen op een dun matje op de grond. 
Na deze indrukwekkende rondleiding moesten we met de ferry weer terug naar vaste land. De oceaan was inmiddels een stukje onrustiger geworden en het waaide ontzettend hard. Doordat het helaas ook behoorlijk bewolkt was, was het erg koud op de boot. 
Rond half 3 zetten we weer voet aan wal en hebben we een lekker broodje geluncht. We hebben nog wat laatste souveniertjes gekocht en zijn met de bus weer terug naar de lodge gegaan. 
Omdat we om 8 uur opgehaald zouden worden voor de transfer naar de luchthaven moesten we al op tijd gaan dineren. We zijn daarom rond 6 uur op pad gegaan naar het restaurantje in het oude treinstel vlak bij de lodge. Het zag er echt heel leuk uit van binnen en het eten smaakte prima. Ik had niet echt honger, maar ik kon Barry natuurlijk moeilijk alleen laten eten. We hadden allebei een pasta, maar ik kon het echt maar half op. Barry heeft nog een toetje op en toen zijn we weer naar de lodge gelopen om te wachten op de transfer. 
De vervangster van de beheerster was zelf gaan dineren, dus er was verder niemand aanwezig. De transfer kwam iets later dan afgesproken, dus het werd even spannend of het allemaal wel goed zou komen, maar uiteindelijk hadden we meer dan voldoende tijd. 
De terugvlucht verliep zonder problemen en het verwerken van alle indrukken kan gaan beginnen!
Waar zal de volgende reis weer heengaan? Wie zal het weten......